De nieuwe fiscale regularisatie. Ook fiscale zondaars hebben recht op rechtvaardigheid.

​Na maandenlang politiek gehakketak is de Arizona-regering eindelijk op kruissnelheid aan het komen. En het moet worden gezegd dat er op fiscaal vlak een vrij ambitieus plan voorligt. Eén van de meest in het oog springende maatregelen is ongetwijfeld de invoering van een nieuwe fiscale regularisatieronde. Deze maatregel is opmerkelijk omdat we reeds vier fiscale amnestierondes achter de rug hebben. Of een nieuwe permanente fiscale regularisatieronde wenselijk is, is uiteraard voer voor discussie.

​

De Arizona-regering heeft deze week een beslissing genomen over de invoering van een nieuwe fiscale regularisatie, en dat is geen onbetwiste maatregel. De tegenstanders poneren vaak dat fiscale zondaars ondertussen voldoende mogelijkheden hebben gehad om zich in regel te stellen. De voorstanders stellen dan weer dat er altijd een mogelijk moet bestaan voor belastingplichtigen om onbelaste inkomsten alsnog aan belasting te onderwerpen. Voor beide standpunten valt een en ander te zeggen.

Het systeem dat de Regering thans vooropstelt is duurder dan de vorige regeling. Voor wie fiscaal verjaard kapitaal wil regulariseren, wordt er in een regularisatieheffing van 45% voorzien op het te regulariseren kapitaal. Voor fiscaal niet-verjaarde kapitalen moet de wettelijk verschuldigde belasting worden betaald, met daar bovenop een tariefvermeerdering van 30%. Wie beroepsinkomsten wil regulariseren en reeds in de hoogste belastingschijf van 50% wordt belast, zal dus bij een regularisatie van niet verjaard inkomen 80% van zijn inkomen moeten afstaan. Voor dividenden en interesten zal dit dan in principe betekenen dat er 60% moet worden afgestaan.

​Wie fiscaal verjaard kapitaal regulariseert zal 45% aan regularisatieheffing moeten betalen. Wie fiscaal niet verjaarde kapitalen wil regulariseren moet het werkelijk verschuldigde belastingtarief betalen verhoogd met 30%.
​De lagere regularisatieheffing voor belastingplichtigen die ter goeder trouw zijn, werd uiteindelijk afgevoerd door de Regering.​​​

In de oorspronkelijke teksten van de nieuwe regularisatie liet de Regering een “incentive” toe voor wie ter goeder trouw is. Het gaat dan bijvoorbeeld om de erfgenamen van een fiscale zondaar, die de stap naar de regularisatie zetten. Voor mensen die ter goeder trouw zijn, zou de regularisatieheffing voor verjaarde kapitalen 40%, bedragen, en de tariefvermeerdering voor niet-verjaarde kapitalen 25%. Maar deze incentive werd echter uiteindelijk afgevoerd door de Regering.

De lagere regularisatieheffing voor belastingplichtigen die ter goeder trouw zijn, werd uiteindelijk afgevoerd door de Regering.

De nieuwe fiscale regularisatie mag dan wel in bepaalde middens als verwerpelijk worden beschouwd, voor de fiscale praktijk is dit een goede zaak. In de praktijk blijkt het zeer zelden nog te gaan om die hard fraudeurs die de vraag tot fiscale regularisatie stellen. Wel in tegendeel, in de praktijk gaat het vaak om belastingplichtigen die eerder "stoemelings" met een fiscaal probleem worden geconfronteerd. Denk hierbij bijvoorbeeld maar aan erfgenamen die het geërfd buitenlands onroerend van hun ouders hebben verkocht, en de verkoopprijs naar het Belgische rekening overschrijven. In dit voorbeeld is het helemaal niet ondenkbaar dat de bank vragen gaat stellen met welk kapitaal de ouders destijds het onroerend goed hebben aangekocht. Indien de herkomst van het kapitaal niet kan worden aangetoond, is de kans vrij reëel dat er wordt aangestuurd op een regularisatie. Mocht deze mogelijkheid niet bestaan, dan zou dit een ernstig probleem zijn voor deze mensen.

Maar ondanks het feit dat het invoeren van een permanent systeem van fiscale regularisatie best mag worden aangemoedigd, past het toch ook om enkele kritische noten bij het nieuwe systeem te plaatsen.

Maar ondanks het feit dat het invoeren van een permanent systeem van fiscale regularisatie best mag worden aangemoedigd, past het toch ook om enkele kritische noten bij het nieuwe systeem te plaatsen.

• Vooreerst valt het te betreuren dat het nieuwe systeem iedereen over dezelfde kam scheert en er geen onderscheid wordt gemaakt tussen de belastingplichtigen. Nochtans is het algemeen gekend juridisch beginsel dat een "straf" geïndividualiseerd moet worden, en aangepast moet worden aan de feiten. Dit is bij de fiscale regularisatie niet het geval. Iedereen wordt op dezelfde manier gesanctioneerd, gaande van de notoire fraudeur die een zwart circuit heeft opgezet, en de erfgenamen van een persoon met buitenlands vermogen maar waarvan de herkomst niet meer kan worden aangetoond. Dit blijft juridisch toch wat wringen.
• Een tweede punt van kritiek die we kunnen geven is dat het nieuwe systeem vrij duur is, en daardoor tot perverse effecten kan leiden. Wie niet fiscaal verjaard beroepsinkomen wil regulariseren - dwz los van enig onderzoek spontaan naar de fiscus stapt - zal tot 80% van zijn inkomen aan de overheid moeten afstaan. (50% belastingtarief in de personenbelasting + 30% tariefverhoging ) Op 100.000 euro aan ontdoken beroepsinkomsten zal dus tot 80.000 euro moeten worden betaald om de situatie te regulariseren.

Wie niet spontaan regulariseert, maar na een fiscaal onderzoek tegen de lamp loopt en blijkt 100.000 euro aan beroepsinkomsten te hebben ontdoken, zal het belastingtarief van 50% moeten betalen en een belastingverhoging als sanctie opgelegd krijgen. Deze belastingverhoging bedraagt voor “een eerste overtreding met het opzet de belasting te ontduiken” in principe 50%. Op 100.000 euro inkomen zal in dit geval dus 75.000€ moeten worden betaald. Wie spontaan regulariseert riskeert dus meer te moeten betalen dan wie zijn zwarte inkomsten voor de fiscus verzwijgt en tijdens een onderzoek “gepakt” wordt. Dit kan en mag toch niet de bedoeling zijn.

En tot slot lijkt ook het grote financiële verschil tussen het regulariseren van fiscaal verjaard en niet fiscaal verjaard kapitaal een probleem. Dit zal mensen ertoe aanzetten om te speculeren op de fiscale verjaring, en pas na de verjaring te regulariseren. Hierdoor komt ook de gelijke behandeling van de belastingplichtigen onder druk te staan.

Het nieuwe systeem van de fiscale regularisatie is zeker meer dan welkom, maar de manier waarop het systeem werd opgebouwd doet toch wel een paar vragen stellen. Ook fiscale zondaars hebben immers recht op rechtvaardige behandeling. ​​